ο πλησίον

Πώς ψήλωσε ο κόσμος ξαφνικά
περνάει βιαστικός από μπροστά μου.
Ποιός είναι ο πλησίον μου Χριστέ
ποιός θα σταθεί ν ακούσει τα δικά μου.

Ότι φοράω είναι όλο μου το βιός
ένα παγκάκι αυθαίρετο το σπιτικό μου.
Αόρατος στην θέα την κοινή
να πίνω ξεροσφύρι τον θυμό μου.

Bραδιάζει είναι ήδη σκοτεινά
Η σκέψη μου θηρίο που βρυχάται.
Με δίχως όπλο λουφάζει η ορμή
και ο αντάρτης μέσα μου κοιμάται.

Οταν περνάει η αγάπη κλείνουν πόρτες
η ασυδοσία ελεύθερη αφήνεται.
Ασύμμετρα μοιράζεται η ζωή
η αδικία, ζάφτι δεν γίνεται..